అమ్మముందు బెగ్గర్లగా కాదు బిడ్డలుగా మారాలి.

మా పూజ్య గురుదేవులు రాధాసఖి ,శ్రీ రాధికాప్రసాద్ మహరాజ్ [నాన్నగారు] గారి పాదపద్మాలను స్మరించినప్పుడల్లా వారుచెప్పిన ఈ మాటగుర్తుకొస్తుంది. భగవంతుని ముందర భక్తులెలా ప్రవర్తించాలో వారు ఉపదేశించేవారు. ప్రతివాడూ దేవుని ముందు నిలబడి సరుకుల లిస్ట్ చదువుతారేమిరా? దానివలన ఎంతకోల్పోతున్నారు మీరు,అనేవారు. నాకుఅది ఇవ్వు ,నాకు ఇది ఇవ్వుఅని తెలివితక్కువ కోరికలు కోరరాదు. అనేవారు.
ఒక మహా ధనవంతురాలయిన గృహిణి తన భవనములో పరిచారికలతో సేవించబడుతూ తన పనులలో వున్న సమయములో ఒక బిచ్చగాడు వచ్చి అమ్మా! బిక్షమెయ్ తల్లీ అని కేకలు వేస్తాడనుకుందాము. అప్పుడు ఏదో పనిలో వున్న ఆమె ముందు పట్టించుకోక పోవచ్చు. కానీ మన బిచ్చగాడు పట్టువదలకుండా మాతా కబళం తల్లీ అని కేకలమీద కేకలు వేస్తుంటాడు. వీని పోరు పడలేక తన పరిచారకులతో ఏదో ఒక ముద్ద పంపి వీని బొచ్చెలో వేపిస్తుంది. వానికి ఆమె ఇచ్చే ప్రాధాన్యత అంతే. కానీ ఆతల్లి బిడ్ద ఏమీ అడగకుండా ఏ పొయ్యిదగ్గరకో వెళ్ళీ బూడిద మసి పులుముకుని ,నిప్పులో చేయిబెట్టబోతుంటే ,గమనించిన ఆతల్లి ఏమి చేస్తుంది? వెంటనే తనకెంతటి ముఖ్యమయిన పనయినా దానిని అవతల పారవేసి పరుగున వచ్చి బిడ్దను ఎత్తుకుంటుంది. వాడు మురికిగా వున్నా మసిపులుముకుని చీమిడి కార్చుకుంటూవున్నా, మానాయనే.. మాబుజ్జే.. నాకన్నా.. అంటూ ఎత్తుకుని తనబట్టలకు మురికి అంటుకున్నా లెక్కచేయక బిడ్డకు ముద్దులు పెడుతుంది. బిడ్దను ఎత్తుకుని ప్రమాదాలనుంచి కాపాడుకుంటుంది.
ఒక్క జన్మమకే తల్లి గామారిన జీవికే బిడ్ద పట్ల ఇంత మమకారం ఉంటే! జన్మ జన్మలనుంచి మనలను రక్షిస్తున్న ఆజగన్మాతకెంత కరుణ వుంటుందో ఆలోచించుకోవాలి మనం. ఆప్రేమను మనస్వంతం చేసుకోవాలంటె అమ్మ ముందు మనం బిడ్దలుగా మారాలి అమ్మ ప్రేమను పొoదటానికనువుగా పసిబిడ్దలాంటి స్వచ్చమయిన మనస్సును పొందాలిమనం. అలా పొందారుగనుకనే రామకృష్ణుల వంటి మహాను భావులు అమ్మ దర్శనం ఒక్కక్షణం లేకున్నా మట్టిలో బడి దొల్లి ఏడ్చేవారట. అందుకనే నిరంతరం అమ్మ వారికి కనిపిస్తుంటే , అలాచూడగలిగేలా ఎదగడానికి కృషిచేయటానికి బద్దకించే మనం ఆ దేవుడున్నాడా? వుంటే నాకు కనిపించమను అనే సోంబేరితనంతో కుతర్కాలకు దిగుతాము, ఆదివ్యజనని ప్రేమనుంచి మరింత దూరమయిపోతాము. కనుక అమ్మను ఆశ్రయించేందుకు వేలప్రయత్నాలతో వెదకాలి, అంటారు పరమ గురువులు,